Kerkük’üm
Kerkük’üm elden gitti
Bu akan selden gitti
Yüreğim dara kaldı
Gözümde hayal bitti
Kervan hep sessizdir
Sürüler kimsesizdi
Düşman adım adıma
Sokakları bizsizdi
Zulme uğradı şehir
Hasretin derdi zehir
Gönülde hür doğarken
Artık bağrımda esir
Ağlamaz mı gözlerim
Düşmedik mi dizlerim
Kerkük’üm ey vatanım
Sana hasret sözlerim
Düşmana yol mu verdik
Hangi söze boyun eğdik
Bir bayrak tutmaz oldu
Elbet biz neyi bekledik
Kerkük’üm elden gitti
Bu akan selden gitti
Yiğitler birer birer
Yoldan silindi gitti
Bir zaman bahçem güldü
Dağlarım özgür bildi
Şimdi karanlık çöktü
Ağıtlar bende kaldı
Kerkük’üm elden gitti
Bu akan selden gitti
Yüreğim közde yandı
Her köşem dilden gitti
Şimdi viran ocaklar
Mahzun yaşlı çocuklar
Kavuşmaz artık yollar
Gözlerimde nem saklar
Kerkük’üm elden gitti
Bu akan selden gitti
Kültürüm hep geçmişim
Sözlerim dilden gitti
Toprağım kanla soldu
Her yanı ateş buldu
Bir zaman türkülerle
Sevdamız yola doldu
Anılar dilden gitti
Yürekler elden gitti
Türkmen’in yiğit cani
Bir kara yelden gitti
Türkmen’in nazlı yurdu
Bir kara selden gitti
Minare sustu artık
Ezanlar sustu artık
Kerkük’ün sokakları
Sessizliğe battı artık
Kerkük’üm elden gitti
Bu akan selden gitti
Türkmen’in mazlum sesi
Toprağa serden gitti
Ömer Rafik Mayas
Kerkük, 2024
