Folklor Aİlə
Şəhriyyə Qəzənfərqızı
Saatın əqrəbləri irəlilədikcə gündüzün işığı da özünü gecənin qaranlığına təslim edirdi. Təkcə bədirlənmiş ay idi küçəyə işıq saçan. Bütün otaqların işığı sönülüydü. Böyük, qaranlıq otaqda bardaş qurub xalının üstündə oturmuşdu. Gözlərini yumub, barmaqlarını da sanki rəqs edirmiş kimi büzmüşdü. Hərdən sükutda bir uğultu səsi də çıxarırdı ağzıyla. Otaqdakı əşyaların hamısı kənarlara çəkilmişdi. Telefonun işığı yanır-sönür, onun diqqətini yayındırırdı. Qapının açılmasını, tak-tak gələn ayaq səslərini də duydu. Ancaq yerindən qımıldanmadı da. Otağın qapısı açıldı, işıq yandı. O da hirslə əlini dizlərinə vurub deyinə-deyinə ayağa qalxdı.
+Qoymazsan da əsəblərimi sakitləşdirəm. Gəldin, gördün ki, bu vəziyyətdəyəm işığı yandırma da noolar. Bilirsən ki, əsəbləşirəm. Qəsdən edirsən?
-Gic-gic işlərlə məşğul olma. Bardaş qurub, gözünü yumub, otağın ortasında oturmaqla əsəb sakitləşsəydi, onda bu dünyada dəli qalmazdı ki.
+Eeh. Deyirəm necə savadsız insansan e. Bu da bir idman növüdür, ay müsəlman. Bunu dünya qəbul edir. Sən hamıdan ağıllısan da. Gəl bir dəfə yoqa ilə məşğul ol. Görəcəksən sənə necə müsbət enerji gəlir. Ciyərlərin açılır sanki. Nəfəsini düzgün idarə edirsən.
-Dur, dur ayağa. Elə məzəli görünürsən ki.
+Məzəli sən görünürsən. Bir güzgüdə özünə bax. – Əfsanə cümləni bitirər-bitirməz dediyi sözə peşman oldu. Rəngi qızardı, tər basdı. Tez yerindən sıçradı.
-Haqlısan – yenə tak-tak səsləri eşidildi. Kəlam işığı söndürüb otaqdan çıxdı.
Əfsanə tez Kəlamın arxasınca qaçdı. Qolundan tutub üzünü özünə tərəf döndərdi.
+Mən o mənada demədim, bağışla.
-Bəsdi, sən allah, onun başqa mənası da olur?
+Yaxşı da. Sən də son vaxtlar yaman dəymədüşər olmusan. Dəyən yerin nə yaxındadır. Hardadı, hə, de görüm dəyən yerin hardadı? Burdadı, ordadı? – Əfsanə əliylə onun bədənini qıdıqlayırdı. Qıdıqladıqca hər ikisi də gülürdü.
-Bəsdi. İndi yıxılacam.
+Yıxılacaqsan, mən də səni tutacam. Bəs mən burda nə üçünəm?
Əfsanə ərinin qoluna girib yenə tak-tak otağa qayıtdılar. İşığı yandırıb stol başında oturdular.
-Bu stolları çək yerinə. Bu boyda yer sənə bəs eləmir ki, stolları da ora-bura dartırsan? Vallah səndə çatmır.
+Yaxşı day deyinmə. Deyirəm necə həyasızsan e. Kişi də belə deyingən olar?
-Hə, işinə yaramayanda deyingən oluram.
Əfsanə söhbətin uzanacağını görüb mövzunu dəyişdi.
+Acsan? Yemək qızdırım? – O bu sözləri körpəni əzizləyər kimi Kəlamı əzizləyib deyirdi.
-Hə, acam. Acam da, susuzam da. Ancaq mən sənə acam, sənə susamışam. Sənin hərarətinə, sənin isti gülüşünə, sənin toxunuşuna, sənin xoşbəxt olmana acam. İçdən sevinmənə acam.
+Mən sənin yanında həmişə sevincliyəm. Yalan danışma. Həm də içdən sevincliyəm.
-Sənin nəvazişinə acam.
+Aaaaa, sən lap naşükürlük etdin. Mən sənə nəvaziş göstərmirəm ki? Bax indi dalaşacam ha.
-Göstərirsən. Ancaq bu mən deyən deyil. Hiss edirəm, sən də bezirsən. İnan ki, səni qınamıram. Mən də olsam, məndən bezərdim. Ayrılmaq istəsən də heç nə demərəm.
Əfsanə söhbətin axarının hansı tərəfə getdiyini anladı artıq. Hər dəfə bu söhbətlərin sonu ayrılığa gedirdi. Söhbətə zarafat qatmaq vaxtı idi.
+Yaxşı, gicləmə. Mən heç səndən ayrılaram? Sonra hardan tapacam belə folklor ailə? – Öz sözünə özü də güldü. Bəlkə də, son bir neçə ildə heç belə ürəkdən gülməmişdilər.
-Səndən də sözlər çıxır ha “folklor ailə”. Gəl otur dizlərim üstə. Ətrini içimə çəkim.
Sonra özü öz sözünə istehzalı güldü “dizimin üstə”.
Əfsanə əvvəlki söhbətə qayıdıb bir də güldü.
+Düz deyirəm də. Mən Əfsanə, sən Kəlam. Əsl folkloruq da. Sən əvvəllər mənə deyərdin “Ты моя легенда”. Çoxdandı demirsən. Mən də sənə deyərdim “Ты мой афоризм”, hələ bir az da dərinə getsəm “поговоркам”.
Kəlam onun son sözlərini eşitmirdi. Əllərini yavaş-yavaş ayağına sürtməyə başladı. Bu hal Əfsanəyə tanış idi.
-Demirəm, hə, sənə artıq heç nə demirəm. Deməyəcəm də bundan sonra. Bilirəm mənimlə yazığın gəldiyi üçün belə mehribansan. Çıx get burdan. Rədd ol.
Kəlam danışdıqca coşur, coşduqca stolun üstündəkiləri bir-bir yerə çırpırdı. Qışqırır, əsir, ağzı köpüklənirdi. Əfsanə onu sakitləşdirmək üçün nə edəcəyini bilmirdi. O isə “ayağımı mənə ver” deyib var gücüylə bağırırdı. Əfsanə tez qoltuq ağaclarını ona gətirdi. Kəlam qəzəblə ağacları onun üstünə atıb “ayaqlarımı mənə ver, ver, ver….” deyə bağırırdı. Səs uzaqlaşırdı. Gözümü açdım, harda olduğumu xatırlamağa çalışdım. Otaq baş-ayaq durmuşdu, əşyalar əyriydi. Bir neçə saniyə sonra başımın çarpayıdan aşağı sallandığını, ağzımın aralı qaldığını, qollarımın aşağı sallanıb keyidiyini anladım. Tez yerimdən dikəldim. Yatağın sol tərəfinə boylandım. Boş idi. Axı “Kəlam” indi öz evində, öz yatağında idi. Dodağım qaçdı. Kiçik, bəlkə də, sezilməyən təbəssüm qondu yanaqlarıma.
“Folklor ailə”.